An Garda Bansíochána (dán Gaeilge a scríobh mé cupla bliain ó shin)

Fainic, a bhuachaill!
Féach chugat í, cailín deas dathúil ag cur forráin ort:
Do d’adhradh atá sí, a deir sí, fear chomh miorúilteach leat!
Is mór an díol iontais a leithéid duit, níl muinín agat aisti.
Ach seo chugainn í arís, agus an port céanna aici.
Ar mhiste leat dháiríre í a chreidiúint?
Lá i ndiaidh lae a thiocfaidh sí ag iarraidh
An dea-scéala céanna a áitiú ort
Agus ós fear aonair thú, ní bheidh a diúltú ionat
I ndeireadh na dála.

Tabharfaidh tú taithneamh di, agus ós fear misniúil tú
Ní bheidh moill ort do chion a admháil léi.
Nach é sin an deireadh is dual don scéal grá?

Ná bí ag brionglóidí, a amadán!
Ní bhfaighfidh tú uaithi ach dúdóg
Agus í ag scréachadh leat:
”Nach mór an t-uabhar!
Bainfidh mé mo shásamh asat!”

Téigh abhaile leat, a bhuachaill bhocht,
Má bhíonn a dhath fágtha agat.
Gheobhaidh tú romhat do mhuintir
Agus iad préachta conáilte amuigh
Os comhair an tí dhóite:

”Spré ort, a bhuachaill,
Tá deireadh an tsaoil ann anois!”

Agus má chaitheann tú súil i do thimpeall
Cuirfidh tú sonrú sna fógráin:
Do phictiúr féin le feiceáil gach taobh
Agus na focail ag dul leis:

”Ciontóir mór de dhíobháil
Ar an nGarda Bansíochána:
Nár dhána an ceann a bhí aige
Titim i ngrá le bean óg!”